விசித்திரமான மனிதர் ஐயா நீர்!! :-)

ஏதோ நான் உண்டு என் மடிக்கணிணி உண்டுனு எப்பவும் போல வலைபதிவுகள்ல நேத்து மூழ்கி இருந்தேங்க !! மானாவாரியா பதிவெல்லாம் படிச்சிட்டு அப்பப்போ லூசு மாதிரி தனக்கு தானே சிரிச்சிட்டு பாத்துக்கிட்டு இருந்த போது நம்ம அருமை நண்பர் (அறுவை நண்பர் இல்ல) ஜி அவர்களின் பதிவு கண்களில் பட்டுது!! அவர் பதிவை விரும்பி படிக்கும் வாசகன்றதுனால சிரிச்சு ரசிச்சு படிச்சிட்டு இருக்கும்போது ரொம்ப பரிச்சயமான காமெடி நடிகர் ஒருவரின் பெயர் கண்ணில் பட்டது. இந்த பெயரை எங்கேயோ கேட்டது மாதிரி இருக்கேன்னு யோசிக்கும்போது தான் உறைத்தது.
அது என் பெயர்!!! :O

அட பாவிகளா !! ஆட்டை கடிச்சு,மாட்டை கடிச்சு கடைசியில சும்மா காமெடி பண்ணிக்கிட்டு திரிஞ்சிக்கிட்டு இருந்தவனையே கடிச்சிட்டாங்களாடா அப்படின்னு நெனைச்சிக்கிட்டேன்!!
அது ஒன்னும் இல்லைங்க, நம்மல பத்தி ஒரு ஐந்து விசித்திரமான விஷயங்கள் பற்றி எழுதனுமாம்!! நானே ஒரு விசித்திர பிறவிதான் இதுல ஐந்து என்ன ஐயாயிரமே எழுதலாம் அப்படின்னு எழுத ஆரம்பிச்சுட்டேன்.

லெட்ஸ் ஸ்டார்ட் த மீசிக்!!!

1.)தனிமையிலே இனிமை காண முடியுமா??
அது என்னவோ தெரியலைங்க ,எனக்கு தனிமையா இருக்கறது புடிச்சு போயிருச்சு!! நான் வீட்ல தனியா வளர்ந்ததாலேயோ என்னவோ ( எனக்கு சகோதர சகோதரிகள் யாரும் கிடையாது!! உங்களை தவிர!! :D ) , எனக்கு தனியா இருப்பது பழகி போச்சு. இங்க வந்து அறை நண்பர்கள் இல்லாமல் இருக்க வேண்டிய சூழ்நிலை ஏற்பட்ட போது தான் தனியாக இருப்பதில் உள்ள சுதந்திரம் எனக்கு முழுமையா தெரிஞ்சுது. நம்ம இஷ்டப்படியான நேரத்தில் எழுந்திருக்கலாம்,சமைக்கலாம்,வெளியே கிளம்பலாம். எப்போ வேனும்னாலும் குளிக்க,முகம் கழுவ பாத்ரூம் காலியா இருக்கும்!! நேரத்தை கச்சிதமா திட்டமிடலாம்,கூட யாராவது இருந்தா அவங்க தயாராகறதுக்கு ஏத்தா மாதிரி நம்ம திட்டங்களும் மாறும்,ஆனா தனியா இருந்தா அந்த பிரச்சினை இல்லை!! நம்மளுக்கு வேண்டிய அளவுக்கு சமையல் பண்ணிக்கலாம்,சாப்பாடு வீணாகற சந்தர்ப்பங்கள் கம்மி. இப்படி சொல்லிக்கிட்டே போகலாம்.

இதுக்காக எனக்கு மனிதர்களே பிடிக்காது,எனக்கு தனியா இருந்தா தான் பிடிக்கும் அப்படின்னு அர்த்தம் அல்ல. நான் 24 மணி நேரமும் ஏதாவது நண்பரிடம் சாட் பண்ணிக்கொண்டுதான் இருப்பேன். பெற்றோர்களிடம் ஒரு நாள் பேசவில்லை என்றால் கூட ஏதோ குறையா இருக்கும். ஆனா எனக்கு தெரிஞ்ச சில பேர் “நீ எப்படி ஒருத்தரும் இல்லாமல் வீட்ல தனியா இருக்க?? என்னால நினைத்து கூட பாக்க முடியாது” அப்படின்னு எல்லாம் சொல்லுவாங்க.ஆனா எனக்கு அப்படி இல்லை. ஒழுங்கான வீடும்,சாப்பாடும், இணையத்தொடர்பும் இருந்தால் தனிமையில் இனிமை கண்டிப்பாக காணலாம் என்பது என் கருத்து!! :-)

2.)வலது கையில் கடிகாரம் கட்டுவது
எனக்கு பொதுவாகவே கடிகாரம் கட்டுவதே பிடிக்காது. கையை உறுத்திட்டே இருக்கறாப்போல இருக்கும். எப்பயாச்சும் கடிகாரம் ரிப்பேர் ஆகிடிச்சுன்னா சனியன் ஒழிஞ்குதுன்னு ரொம்ப நாளைக்கு சரி செய்யாமலே வெச்சிருப்பேன்!! அப்படியே கட்டினாலும் வலது கையிலேதான் கட்டிப்பேன். அது என்னமோ சின்ன வயசுல இருந்து அதுவே பழகிபோச்சு. கடிகாரத்தை இடது கையிலே தான் கட்டனும்னு யார் யாரோ சொல்லி பாத்துட்டாங்க!! நான் எப்பவும் கேட்டதே இல்லை.ஒரு தடவை ஒரு கடிகார கடைக்காரர் என்கிட்ட சண்டைக்கே வந்து விட்டார். நிறைய பேர், வலது கையில எல்லாம் பெண்கள்தான் கட்டுவாங்க,ஆண்கள் எல்லாம் இடது கையிலதான் கட்டனும் அப்படின்னு சொல்லுவாங்க. எனக்கு எது சௌகரியப்படுதோ அப்படி நான் கட்டிக்கறேன்,உங்களுக்கு என்ன?? எம்,ஜி.ஆர்,நரசிம்மராவ் இப்படி நிறைய பேர் வலது கையிலதான் கட்டிப்பாங்களாம் தெரியுமா?? அப்படி இப்படின்னு சொல்லி மழுப்பிடுவேன்!!

3.)நேரில் சந்திப்பதில்,போனில் பேசுவதில் தயக்கம்.
எனக்கு வலை நண்பர்கள் (online friends) பலர் உண்டு. ஒரு காலத்துல நிறைய கதை எல்லாம் எழுதிட்டு இருந்ததால என் கம்பெனியில நிறைய பேர் பரிச்சயம் ஆனாங்க. எல்லாம் மின் அஞ்சல் மூலமாதான்!! அதுக்கு அப்புறம் தமிழ் வலைப்பதிவு, ஒர்குட் அப்படின்னு ஆயிரம் நண்பர்கள். ஒருத்தரையும் நேரில் பார்த்தது கிடையாது. எல்லோர்கிட்டேயும் வள வளனு அரட்டை அடிப்பேன் (சாட்ல தான்) ஆனா ஒருத்தரையும் நேரில பாக்க ஆசைபட்டது கிடையாது. அது என்னமோ நேர்ல பார்த்தா நம்ம மேல முன்ன இருந்தா மாதிரி மரியாதை,அன்பு இருக்காதுன்னு ஒரு எண்ணம். நான் எப்பவும் ஒரு ஆங்கில சொற்றொடரை சொல்லிக்கொண்டே இருப்பேன். “The unseen is the most wonderful” அப்படின்னு.
அதாவது நாம ஒருத்தர பாக்கலைன்னா அவர் மேல் ஒரு தனி மரியாதை,சிரத்தை இருக்கும். ஆனால் நேரில் பார்த்து விட்டால் அந்த பிரம்மிப்பு போய்விடும் என்பது என் கருத்து. இந்த கருத்து பற்றி விளக்கமாக இந்த கதையில் கூறி இருப்பேன்.
அதே மாதிரி போனில் பேசுவதை விட சாட் மூலம் அரட்டை அடிப்பதையே நான் பெரிதும் விரும்புவேன். போனில் பேசும் போது இருவரில் ஒருவர் ஏதாவது பேசிக்கொண்டே இருக்க வேண்டும். இல்லையென்றால் திடீரென்று மௌனமாகி விடும். தொடர்பை நிறுத்தியாக வேண்டும்.ஆனால் சாட்டில் அப்படி அல்ல.நம் இஷ்டப்படி பேசிக்கொள்ளலாம். பேச ஒன்றும் இல்லையென்றால் கொஞ்ச நேரம் சும்மா இருக்கலாம்,ஏதாவது தோணிச்சுனா சும்மா தட்டி விடலாம்!!
எப்பா!! எவ்வளவு சௌகரியம்!! இப்படியே சொல்லிட்டே போகலாம். அதனால தான் எனக்கு வெட்டி அரட்டைக்கு (வெட்டியோட மட்டும் அரட்டைன்னு அர்த்தம் இல்ல!!  ) தொலைபேசியை விட சாட் தான் பிடிக்கும்.
அதுக்காக போன் பேசவே பிடிக்காதுன்னு அர்த்தம் இல்ல,பச சமயங்கள்ல பல விஷயங்களுக்கு போன்ல எடுத்தோமா முடிச்சோமான்னு இருக்கும் ஆனா அரட்டைக்கு சாட்டை (chat-ஐ) அடிச்சிக்க முடியாது என்பது என் கருத்து!!

4.) பெரிதாக வருங்காலத்தை பற்றி திட்டமிடாதது
எனக்கு எல்லாமே சீராக திட்டமிட்டு செய்ய வேண்டும் என்று தோன்றும். ஆனால் இந்த திட்டமிடுதல் எல்லாம் நிகழ்காலத்துக்கு தான்!!நாளைக்கு வெளியே போக வேண்டுமா,சரி இந்த மணிக்கு எழுந்திருக்கலாம்,பின் இதை செய்யலாம்,பின் இந்த மணிக்கு கிளம்பலாம் என்று என்னை அறியாமல் மனதில் திட்டங்கள் தோன்றி விடும். ஆனால் நேர்முக தேர்வில் கேட்பது போல “3 வருடங்களுக்கு பிறகு நீ உன்னை என்னவாக காண்கிறாய்??”, “5 வருடத்திற்கு பிறகு என்னவாகா இருக்க ஆசைபடுகிறாய்??” “7.5 வருடங்களுக்கு அப்புறம் வெங்காயத்தின் விலையில் எவ்வளவு மாற்றம் இருக்கும்??” என்பது போல கேள்விகள் கேட்டால் எனக்கு பதில் தெரியாது!! நானும் வருங்காலத்தில் என்ன செய்ய வேண்டும்,எப்படி எல்லாம் செய்ய வேண்டும் என்று எல்லாம் தீவிரமாக திட்டமிட்ட ஆசாமிதான். ஆனால் ஏதோ ஒரு தருணத்தில் நடப்பது எதுவும் நம் கையில் இல்லை,எல்லாம் இறைவன் செயல் என்ற சிந்தனை என்னில் வேரூன்றி விட்டது. அதனால் நான் வருங்காலம் பற்றி எல்லாம் யோசிப்பது இல்லை. அடுத்த வாரம் போக போகும் சுற்றுலாவில் என்ன செய்ய வேண்டும்,அடுத்த மாதம் இந்தியா அனுப்பி விட்டால் “external hard disk” வாங்கிக்கொண்டு போகலாமா?? என்பது வரைக்கும் தான் என் திட்டங்கள் எல்லாம்!!
தொந்தரவு இல்லாத நிம்மதியான வாழ்க்கை வாழ வேண்டும்.பெறோர்களை முடிந்த வரைக்கும் சந்தோஷமாக வைத்திருக்க வேண்டும்,முடிந்த வரை மற்றவைகளுக்கு உதவ வேண்டும்,முடிந்தால் இந்த தகவல் தொழில்நுட்ப வேலையில் இருந்து எஸ்கேப் ஆகி அனிமேஷன்,புகைபடத்துறை, எழுத்து சம்பந்தமான தொழில் இது மாதிரி கலை திறன் சம்பந்தப்பட்ட தொழிலில் இறங்கிவிடவேண்டும் என்பது போன்ற மேலோட்டமான சிந்தனைகளை தவிர வேறெந்த லட்சியமோ குறிக்கோளோ எனக்கு கிடையாது.


5.)குழந்தைதனத்தை விரும்பாதது
நீங்க பொதுவா யாரை கேட்டாலும் அவங்க குழந்தையா இருந்த சமயத்தை பெரிதும் விரும்புவதாக சொல்வார்கள். சில பேரை கேட்டால் “விட்டா ஸ்கூல்-ல படிச்ச பருவத்துக்கே திரும்பி போனா எவ்வளவு நல்லா இருக்கும்” அப்படி இப்படின்னு கதை அடிச்சிட்டு இருப்பாங்க. இன்னும் சில பேரு கேட்டீங்கனா சின்ன வயசுல,காலேஜ் வயசுல நான் இது பண்ணேன் அது பண்ணேன் அப்படின்னு அவங்களோட வீர சாகசங்களை பற்றி பேச ஆரம்பிச்சிடுவாங்க.ஆனா எனக்கு இதெல்லாம் அவ்வளவா பேச பிடிக்காது. ஏன்னா என் குழந்தை பருவத்துல எதுவுமே சுவாரஸ்யமா நடக்காதது தான் காரணமா அப்படின்னு தெரியல.
நான் என் நண்பர்களிடத்தில் கூட என்ன சொல்லுவேன்னா “சில பேரு சின்ன வயசுல நல்லா படிச்சு,மார்க் எல்லாம் வாங்கி பெரிய ஆள் ஆவாங்க,சில பேரு குறும்புத்தனம் பண்ணிக்கிட்டு,ஊரை சுத்துக்கிட்டு எஞ்சாய் பண்ணுவாங்க,சில பேரு ரெண்டும் பண்ணுவாங்க. ஆனா என்ன பொருத்த வரைக்கும் நான் எதுவும் பண்ணலை” அப்படின்னு சொல்லுவேன்.
பள்ளிக்கூடத்துலையும் சரி கல்லூரியிலும் சரி சொல்லிக்கறா மாதிரியோ ஞாபகம் வெச்சிருக்கா மாதிரி எதுவும் நடக்கவில்லை என்பதினால் எனக்கு என் பள்ளிக்கூட வழ்வை பற்றியோ,கல்லூரி வாழ்கையை பற்றியோ பேசுவது பிடிக்காது.

இது வரைக்கும் பொறுமையா படிச்சீங்கன்னா உங்க பொறுமைக்கு என் பாராட்டுக்கள்.
இந்த விளையாட்டுல இன்னும் அஞ்சு பேரை சேத்து விடனும்னு சொல்லி இருக்காங்க. எனக்கு தெரிஞ்ச கொஞ்ச நஞ்ச தமிழ் பதிவாளர்களும் ஏற்கெனெவே இந்த விளையாட்டுல சேர்ந்திருக்காங்க. அதனால எனக்கு தெரிந்த சில நண்பர்களை இதுல சேர்த்து விடரேன்.
அவங்க யாருன்னா
1.)கார்த்தி
2.)ஷ்ரவன்
3.)பெரி
4.)கோபிநாத்
4.)தீபா

PS: What can I say? I know iam a weirdo!! :-)